Το σύνδρομο ανήσυχων ποδιών απαντάται πολύ συχνά σε όλες τις ηλικίες και εκδηλώνεται ως επιτακτική ανάγκη κίνησης των ποδιών, με ή χωρίς δυσάρεστη αίσθηση. Συχνά εκδηλώνεται με υπερκινητικότητα τις απογευματινές και βραδινές ώρες και κατά τον ύπνο. Δεν αποτελεί καταρχάς επικίνδυνη αλλά μάλλον ενοχλητική πάθηση και αν τα συμπτώματα είναι ήπια δεν χρειάζεται θεραπεία, πλην κάποιας συμπλήρωσης του οργανισμού με σίδηρο και ιχνοστοιχεία.
Εάν όμως προκαλεί δυσάρεστο αίσθημα (ανατριχίλα, ανησυχία, κράμπα, τράβηγμα, φαγούρα, ρεύμα) βαθιά στον μυ ή στο οστό, από τα γόνατα μέχρι τους αστραγάλους, τότε χρήζει νευρολογικής εξέτασης. Υπάρχουν νέοι ασθενείς, κυρίως γυναίκες που λόγω του συνδρόμου έχουν χάσει τον ύπνο τους και καταφεύγουν στα υπνωτικά. Τα άτομα αυτά, πρέπει να υποβληθούν σε εξέταση από Νευρολόγο.
Ενδεικτικά χαρακτηριστικά που απαιτούν έλεγχο:
- Επιδείνωση της κινητικότητας σε κατάσταση ηρεμίας (στον ύπνο, στην στατική ανάπαυση) σε βαθμό που δεν επιτρέπει στο άτομο να κοιμηθεί ή να ξεκουραστεί πραγματικά.
- Έντονες κράμπες και αίσθημα βαριάς ενόχλησης από την αίσθηση ότι διατρέχει ρεύμα στα πόδια.
- Ανακούφιση μετά από τρίψιμο των ποδιών ή μετά από περπάτημα, αλλά η κινητικότητα επανέρχεται μόλις το άτομο βρεθεί σε στάση ανάπαυσης.
- Επιδείνωση κατά τις νυχτερινές ώρες και κυρίως μετά τον πρώτο ύπνο, πριν τα ξημερώματα.
Η αιτία του συνδρόμου δεν είναι γνωστή αλλά θεωρείται ότι συνδέεται με το ντοπαμινεργικό σύστημα του εγκεφάλου, τη νόσο Πάρκινσον. Επίσης μπορεί να συνυπάρχει σε έδαφος πολυνευροπαθειας, νεφρικής ανεπάρκειας, έλλειψης σιδήρου, σακχαρώδη διαβήτη, ρευματολογικων νοσηματων, φλεβικής ανεπάρκεια των βαλβίδων της μείζονος και ελάσσονος σαφηνούς φλέβας και φάρμακα.
Η διάγνωση είναι κλινική και από τα αποτελέσματά της θα προκύψει εάν απαιτείται περαιτέρω έλεγχος για αποκλεισμό άλλων παθήσεων.
Εάν χρειάζεται θεραπεία την πρώτη επιλογή αποτελούν οι αγωνιστές ντοπαμίνης καθώς και φάρμακα όπως η γκαμπαπεντίνη και η πρεγκαμπαλίνη.